Αναπτυξιακές διαταραχές στο 15% των παιδιών προσχολικής ηλικίας

Αναπτυξιακές διαταραχές παρατηρούνται στο 15% των παιδιών προσχολικής ηλικίας και ο μοναδικός τρόπος έγκαιρης διάγνωσής τους είναι η εφαρμογή των αναπτυξιακών ανιχνευτικών δοκιμασιών σε όλα τα παιδιά, από τη νεογνική και καθ’ όλη τη διάρκεια της προσχολικής ηλικίας, σε τακτά διαστήματα.
«Παγκοσμίως αποδεκτό αναπτυξιακό ανιχνευτικό τεστ είναι το Denver test. Σκοπός της εφαρμογής των τεστ αυτών είναι η πρωιμότερη διάγνωση των αναπτυξιακών διαταραχών σε χρόνο που η θεραπεία θα είναι πιο αποτελεσματική, λόγω του "εύπλαστου" του εγκεφάλου κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής, από ό,τι θα ήταν, αν μεταφερόταν το παιδί στο γιατρό, υπό την πίεση των επιπτώσεων των αναπτυξιακών διαταραχών αργότερα», επισημαίνονται σε ανακοίνωση του καθηγητή αναπτυξιακής παιδιατρικής στο Α.Π.Θ., Ιωάννη Τσίκουλα, με αφορμή το Παιδιατρικό Συμπόσιο, το οποίο διοργανώνει στις 11-12 Απριλίου, στη Θεσσαλονίκη, η Παιδιατρική Εταιρεία Βορείου Ελλάδος.
Αναπτυξιακές διαταραχές, όπως εξηγεί ο κ. Τσίκουλας, είναι οι διαταραχές που παρεμβάλλονται στη φυσιολογική, σωματική, πνευματική και ψυχική ανάπτυξη του παιδιού, με αποτέλεσμα την πρόκληση μίας συνεχιζόμενης ανικανότητας του σώματος, του πνεύματος ή της ψυχής του.
Κυριότερες σωματικές αναπτυξιακές διαταραχές είναι η εγκεφαλική παράλυση και οι διαταραχές των αισθητηρίων (όρασης και ακοής), κυριότερες πνευματικές αναπτυξιακές διαταραχές είναι η νοητική υστέρηση και οι μαθησιακές δυσκολίες (δυσλεξία, ελλειμματική προσοχή) και κυριότερες ψυχικές αναπτυξιακές διαταραχές είναι ο αυτισμός και οι διαταραχές συμπεριφοράς. 

«Οι αναπτυξιακές διαταραχές είναι η δεξαμενή από την οποία θα προέλθουν οι αυριανοί ανάπηροι, των οποίων ως γνωστό το ατομικό πρόβλημα αντανακλάται καθοριστικά στη λειτουργία της οικογένειάς τους και στην κοινωνία. Έτσι, η πεμπτουσία της πρόληψης και της αποτελεσματικότερης αντιμετώπισης της αναπηρίας είναι η έγκαιρη διάγνωση και η άμεση αντιμετώπιση των αναπτυξιακών διαταραχών στην πρώτη παιδική ηλικία», επισημαίνει ο κ. Τσίκουλας.
Σύνδρομο διάσπασης προσοχής : Η πιο συχνή διαταραχή σε παιδιά και εφήβους
Η διαταραχή ελλειμματικής προσοχής-υπερκινητικότητας είναι μια από τις πιο διαδεδομένες διαταραχές της παιδικής και εφηβικής ηλικίας.
«Η διαταραχή συχνά είναι επίμονη. Περίπου το 50%-80% των παιδιών με ελλειμματική προσοχή-υπερκινητικότητα θα συνεχίσουν να ανταποκρίνονται στα διαγνωστικά κριτήρια για τη διαταραχή ακόμα και στην εφηβική ηλικία και στην ενήλικη ζωή. Αυτό που ίσως είναι πιο σημαντικό είναι ότι η ελλειμματική προσοχή-υπερκινητικότητα έχει σημαντική επίδραση στη σχολική, κοινωνική και συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών και παρεμβαίνει στη λειτουργικότητά τους σε σπουδαίους τομείς της ζωής, όπως είναι το σχολείο και οι σχέσεις με την οικογένεια και τους συνομηλίκους. Βασικά συμπτώματά της είναι η απροσεξία και η υπερκινητικότητα/ παρορμητικότητα», επισημαίνει η επιμελήτρια Β’ ΕΣΥ στην Α’ Παιδιατρική Κλινική Α.Π.Θ., Ευθυμία Βαργιάμη, σε ανακοίνωσή της με θέμα,«Σύνδρομο διάσπασης προσοχής. Από την παιδική στην εφηβική ηλικία», που θα παρουσιαστεί στο Παιδιατρικό Συμπόσιο.
Η ελλειμματική προσοχή-υπερκινητικότητα, σύμφωνα με την κ. Βαργιάμη, κατά κανόνα εμφανίζεται κατά την προσχολική περίοδο, συχνά γύρω στην ηλικία των 3 ή 4 ετών.
Νωρίτερα, ξεκινά η υπερκινητική και παρορμητική συμπεριφορά, ενώ οι συμπεριφορές απροσεξίας συχνά εμφανίζονται αφότου ξεκινήσει το παιδί το σχολείο.
Οι μακροπρόθεσμες μελέτες δείχνουν ότι, τα παιδιά δεν απαλλάσσονται από την ελλειμματική προσοχή-υπερκινητικότητα μεγαλώνοντας.
Τα ευρήματα από μερικές προσεκτικά σχεδιασμένες μελέτες, που παρακολουθούν παιδιά με ελλειμματική προσοχή-υπερκινητικότητα έως την εφηβεία και την ενήλικη ζωή, υπογραμμίζουν την επιμονή της και σε μεγαλύτερες ηλικίες.
Ακόμη, μελέτες παρακολούθησης αποθεραπείας δείχνουν ότι, οι έφηβοι και οι ενήλικες με ιστορικό ελλειμματική προσοχή-υπερκινητικότητα κατά την παιδική ηλικία, όχι μόνο συνεχίζουν συχνά να πάσχουν από τη διαταραχή, αλλά εμφανίζουν επίσης πλήθος άλλων ψυχιατρικών, νοητικών και ψυχοκοινωνικών εκδηλώσεων.
Στα μέσα της εφηβείας, τα νεαρά άτομα, με ιστορικό στην ελλειμματική προσοχή-υπερκινητικότητα κατά την παιδική ηλικία, έχουν υψηλότερα ποσοστά διαταραχών διαγωγής και χρήσης ουσιών, μεγαλύτερη έκπτωση στις σχολικές επιδόσεις, περισσότερα προβλήματα με τους γονείς, τα αδέρφια και τους συνομηλίκους τους και μεγαλύτερη επίπτωση αγχωδών και καταθλιπτικών διαταραχών σε σύγκριση με τις ομάδες ελέγχου.
«Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μία αύξηση στη χρήση ψυχοτρόπων φαρμάκων και ιδιαίτερα διεγερτικών στη θεραπεία της ελλειμματικής προσοχής-υπερκινητικότητας.
Ιδιαίτερα στις Ηνωμένες Πολιτείες πιστεύεται ότι, αυτό το ποσοστό τριπλασιάστηκε μεταξύ των τελευταίων ετών.
Η χρήση των αντικαταθλιπτικών μεταξύ των παιδιών και εφήβων συνέχισε να αυξάνεται σημαντικά μεταξύ των ετών 1997-2002, ιδίως λόγω της αυξημένης χρήσης των εκλεκτικών αναστολέων επαναπρόσληψης της σεροτονίνης και άλλων νεότερων αντικαταθλιπτικών.
Δεδομένου του τεράστιου ενδιαφέροντος για την ελλειμματική προσοχή-υπερκινητικότητα στη επιστημονική και την ιατρική κοινότητα δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, την επόμενη δεκαετία θα υπάρξουν εντυπωσιακές εξελίξεις όσον αφορά τις γνώσεις και τις αντιλήψεις μας για τη διαταραχή αυτή», επισημαίνονται στην ανακοίνωσή της η κ. Βαργιάμη.
Πηγή:(ΑΠΕ-ΜΠΕ)