13+1 τρόποι που θα βοηθήσουν το παιδί με ΔΕΠΥ ή χωρίς να μάθει την οργάνωση και την υπευθυνότητα

 
1.Κρατώ ημερολόγιο
Βοηθήστε το παιδί να σημειώνει το καθημερινό του πρόγραμμα σε ένα ημερολόγιο. Δεν έχει σημασία αν είναι σε ηλεκτρονική μορφή ή το κλασικό ημερολόγιο-ατζέντα. Το μόνο που θα πρέπει να προσέξετε είναι ότι το ημερολόγιο θα πρέπει να βρίσκεται σε ένα σταθερό σημείο και να ελέγχεται 3 φορές την ημέρα. Η ώρα ελέγχου θα πρέπει να είναι η ίδια καθημερινώς για να μην δημιουργείται σύγχυση στο παιδί.
2.Φτιάχνω λίστα
Κάθε πρωί φτιάξτε μια λίστα μαζί με το παιδί σας με τις δουλείες που έχει να κάνει. Ιεραρχήστε τα καθήκοντά του, βάζοντας πρώτα τα πιο σημαντικά. Σημειώστε δίπλα σε κάθε εργασία την ώρα εκτέλεσής της. Μετά την ολοκλήρωση κάθε εργασίας, θα πρέπει να τσεκάρει ένα Χ ή ό,τι άλλο θέλει δίπλα της, για να μπορεί να ελέγχει ποιες και πόσες εργασίες έχει ακόμα να ολοκληρώσει. Φροντίστε οι εργασίες που θα μπουν στη λίστα να είναι ρεαλιστικές και να ανταποκρίνονται στις δυνατότητες του παιδιού.
3.Τακτοποιώ το δωμάτιό μου
Το παιδί με ΔΕΠΥ, όπως και κάθε παιδί, θα πρέπει να μάθει την οργάνωση αρχικά μέσα από δραστηριότητες του σπιτιού. Μια πολύ καλή αρχή είναι να μάθει να τακτοποιεί και να οργανώνει το δωμάτιό του. Χωρίστε το δωμάτιο σε τμήματα, π.χ. κρεβάτι, βιβλιοθήκη, γραφείο, κτλ, έτσι θα του είναι πιο εύκολο να το τακτοποιήσει. Χρησιμοποιήστε χρονόμετρο και κάν” τε την όλη διαδικασία παιχνίδι, κάνοντας διαγωνισμό για το ποιος θα μαζέψει πιο σωστά μέσα σε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα το δωμάτιό του. Τοποθετήστε ένα κουτί σε ένα μέρος του δωματίου όπου θα αφήνει εκεί τα πράγματα που δεν του χρειάζονται πια. Πριν πεταχτούν θα πρέπει να ξανακάνει έναν έλεγχο για να είναι σίγουρο το παιδί ότι πλέον του είναι περιττά.
4.Επιστροφή στη θέση του
Βοηθήστε το παιδί να επιστρέφει κάτι στην αρχική του θέση όταν πια δεν το χρειάζεται άλλο. Θα πρέπει να αφιερώνετε συγκεκριμένο χρόνο μέσα στην ημέρα για να βάζει τα πράγματά του στη θέση τους. Μπορείτε, για να του είναι πιο εύκολο και να το κάνει μόνος του, να χρησιμοποιείτε φακέλους αρχειοθέτησης, ετικέτες, χρωματιστά κουτιά κι ό,τι άλλο πιστεύετε πως θα βοηθήσει το παιδί να θυμάται τη θέση κάθε αντικειμένου.
5.Σημείο μικρών αντικειμένων
Ορίστε μαζί με το παιδί ένα σημείο που θα αφήνει πάντα όλα τα μικρά αντικείμενα καθημερινής χρήσης, όπως είναι τα κλειδιά του σπιτιού. Καλό θα είναι να υπάρχει ένα μικρό κουτί ή κάποιο άλλο αντικείμενο, ώστε να είναι πιο εύκολο στο παιδί να το βλέπει και να το θυμάται, και να βρίσκεται σε κάποιο χώρο μετάβασης, όπως είναι ή είσοδος του σπιτιού.
6.Φτιάχνω το μενού
Δώστε τη δυνατότητα στο παιδί σας να επιλέξει καθημερινά το φαγητό που θα φάει. Ετοιμάστε μια λίστα με 10 φαγητά. Η λίστα θα πρέπει να περιέχει φαγητά που τρώει, αλλά και φαγητά που δεν του αρέσουν και πολύ. Όποιο φαγητό επιλέγει διαγράφεται από την λίστα και δεν μπορεί να το επιλέξει ξανά μέχρι να τελειώσουν και τα 10 φαγητά. Αφού επιλέξει το φαγητό που θέλει να φάει, ζητήστε του να αναλάβει μια δουλειά που απαιτείται για την προετοιμασία του συγκεκριμένου φαγητού. Για να ακολουθεί πιστά τη λίστα μπορείτε μετά το πέρας όλων των φαγητών να του πείτε ότι έχει το δικαίωμα να επιλέξει το φαγητό που θα ήθελε να φάει την ενδέκατη ημέρα ή ότι θα πάτε κάπου έξω που του αρέσει για φαγητό.
7.Λίστα εξόδων
Τα παιδιά με ΔΕΠΥ δυσκολεύονται να διαχειριστούν τα χρήματά τους και πολλές φορές κάνουν παρορμητικές αγορές. Βοηθήστε τα, λοιπόν, να σημειώνουν αναλυτικώς κάθε μέρα τα έξοδά τους σε μία λίστα, είτε σε κάποιο τετράδιο/σημειωματάριο είτε σε ηλεκτρονική μορφή.

8.Υπενθυμίσεις
Όταν το παιδί βρίσκεται στο σπίτι, χρησιμοποιήστε ένα κλασικό ξυπνητήρι ή κάποια από τις δεκάδες εφαρμογές που υπάρχουν πλέον για tablet ή smartphones ώστε να του υπενθυμίζετε ποια εργασία θα πρέπει να κάνει. Οι συσκευές υπενθύμισης θα πρέπει να ρυθμίζονται ώστε να ειδοποιούν το παιδί 5-10 λεπτά πριν από κάθε εργασία. Σταδιακά καλό θα είναι το ίδιο το παιδί να βάζει αυτές τις υπενθυμίσεις.
9.Απομακρύνετε τους θορύβους
Είναι γνωστό ότι ο θόρυβος δυσκολεύει τα παιδιά με ΔΕΠΥ να συγκεντρωθούν ώστε να ολοκληρώσουν μια εργασία. Γι” αυτό ένα ήσυχο και μικρό δωμάτιο, χωρίς πολλά ερεθίσματα, θα ήταν ο ιδανικός χώρος για να εργαστεί ένα παιδί με ΔΕΠΥ. Μπορείτε επίσης να χρησιμοποιήσετε ακουστικά με κάποιο «λευκό» θόρυβο ή με μελωδίες που δεν του αποσπούν την προσοχή.
10.Πολεμήστε την πλήξη
Τα περισσότερα παιδιά με ΔΕΠΥ βαριούνται εύκολα και εγκαταλείπουν την όποια εργασία τους ζητείται να εκτελέσουν. «Σπάστε» την κάθε εργασία σε μικρότερες, που να ανταποκρίνονται στις δυνατότητες του παιδιού και να μην το κάνουν να βαρεθεί ή να κουραστεί. Ανάμεσα από τις εργασίες, δώστε την ευκαιρία στο παιδί να κάνει ένα μικρό διάλειμμα. Τα διαλείμματα δεν θα πρέπει να είναι μεγάλης διάρκειας γιατί θα δυσκολευτεί το παιδί να ξανασυγκεντρωθεί στην εργασία του. Λίγο πριν τελειώσει το διάλειμμά του ειδοποιήστε το για να ξέρει σε πόση ώρα θα πρέπει να επανέλθει.
11.Απλοποίηση και λιγότερα καθήκοντα
Η οργάνωση και η απλοποίηση του περιβάλλοντος που ζει ένα παιδί με ΔΕΠΥ θα το βοηθήσουν να μειώσει την ακαταστασία του. Όσο λιγότερα αντικείμενα έχει ο χώρος που ζει, τόσο πιο εύκολο είναι για το παιδί να τα τακτοποιήσει και να τα οργανώσει. Το ίδιο θα πρέπει να ισχύει και για τα καθήκοντα και τις εργασίες που αναλαμβάνει. Θα πρέπει να είναι ανάλογες των δυνατοτήτων του και μικρές σε αριθμό για να μπορεί να τις ελέγχει και να τις ολοκληρώνει. Ποτέ μην ξεκινάτε μια εργασία, αν δεν έχει ολοκληρώσει την προηγούμενη.
12.Περισσότερη άσκηση και γυμναστική
Η πολύ συχνή άσκηση έχει αποδειχθεί ότι βοηθάει πολύ τα παιδιά με ΔΕΠΥ. Εκτός του ότι διοχετεύουν την ενέργειά τους εκεί, μαθαίνουν να βάζουν στόχους και να τους πετυχαίνουν. Μαθαίνουν ακόμη να υπακούν σε κανόνες και να οργανώνουν τη σκέψη και τη συμπεριφορά τους. Έρευνες δείχνουν επίσης πως η σωματική άσκηση διεγείρει τμήμα του εγκεφάλου που σχετίζεται με τη ΔΕΠΥ. Αθλήματα όπως είναι το καράτε μπορεί να βοηθούν τα παιδιά με ΔΕΠΥ γιατί απαιτούν απομνημόνευση κινήσεων.
13. 15 λεπτά
Αν το παιδί σας με ΔΕΠΥ δυσκολεύεται να συγκεντρωθεί ώστε να ξεκινήσει και να ολοκληρώσει ένα έργο δοκιμάστε την  άσκηση των 15 λεπτών.  Ορίστε σε ένα χρονόμετρο 15 λεπτά. Ζητήστε από το παιδί για 15 λεπτά να επικεντρωθεί σε αυτό και μόνο το έργο. Όταν τα ο χρόνος τελειώσει του δίνετε τη δυνατότητα να αποφασίσει αν μπορεί να συνεχίσει ή όχι. Αν δεν μπορεί σταματήστε και προσπαθήστε ξανά λίγο αργότερα.
14.Βάλτε χρώμα
Χρωματιστοί φάκελοι, κουτιά και τετράδια μπορούν να βοηθήσουν το παιδί με ΔΕΠΥ να οργανώσει πιο εύκολα το χώρο και το χρόνο του. Ορίστε για κάθε μάθημα ή άλλη δραστηριότητα του παιδιού ένα χρώμα. Με βάση αυτό το χρώμα βοηθήστε το να οργανώσει οτιδήποτε σχετίζεται με το μάθημα αυτό. Δώστε του για να κρατάει σημειώσεις χρωματιστά στυλό ή μαρκαδόρους. Θα πρέπει πρώτα να έχει μάθει όμως το παιδί να χρησιμοποιεί σωστά τα χρωματιστά στυλό, τετράδια, κτλ γιατί αλλιώς θα του προκαλέσουν σύγχυση.

πηγή:www.eidikospaidagogos.gr

Σεμινάρια για γονείς με παιδιά στο φάσμα του αυτισμού

 
Εσείς οι γονείς χρειάζεστε ενημέρωση για τους τρόπους που μπορούν να σας βοηθήσουν, ώστε να ζει όλη η οικογένεια καλύτερα και ταυτόχρονο να μπορεί το παιδί να εξελιχτεί κοινωνικά και παιδαγωγικά. Πολλά μπορούν να αλλάξουν, αν έχετε τη γνώση και την στήριξη άλλων ατόμων και ειδικών.

Στον αυτισμό δεν φτάνει μόνο το παιδί να κάνει τις θεραπείες.

Εσείς πρέπει επίσης να κάνετε αλλαγές.

Ξεκινάμε μια ομάδα στήριξης για γονείς αυτιστικών παιδιών στην Αθήνα. Οι συναντήσεις θα είναι μια φορά το μήνα για δύο ώρες.
Για κάθε συνάντηση ο κόστος θα είναι 10 Ευρώ το άτομο.
29 Μαρτίου, ώρα 11.00-13.00
Τόπος: Aristeidou 124-128, Kallithea

Πληροφορίες και κράτηση θέσης:
2310 450941, 6940402054 και 694 627 3746
ypostirixigoneon@gmail.com

Από ποιά ηλικία ξεκινούν οι παιδικές αναμνήσεις;

 
Μια και μόνο μελωδία μπορεί να ανακαλέσει μνήμες από την παιδική ηλικία. Πόσο παλιά όμως μπορεί να ανατρέξει ο νους μας και πότε ο εγκέφαλός μας αρχίζει να δημιουργεί την ικανότητα σχηματισμού αναμνήσεων;
Μέχρι πρότινος οι επιστήμονες θεωρούσαν πως τα παιδιά μέχρι την ηλικία των 3 ή 4 ετών δεν έχουν αναπτύξει γλωσσικές αλλά και γνωστικές δεξιότητες που θα τους επέτρεπαν να έχουν αναμνήσεις από την περίοδο αυτή της ζωής τους.
Ωστόσο, πρόσφατη έρευνα που διεξήχθη υπό τον Δρ Κάρολ Πίτερσον καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Μεμόριαλ του Καναδά απέδειξε ότι τα παιδιά αυτής της ηλικίας όχι μόνο έχουν αναμνήσεις αλλά και μπορούν να τις διηγηθούν λεπτομερώς.
Για να αντιληφθεί τη διαδικασία και τον τρόπο με τον οποίο γίνεται ο σχηματισμός των αναμνήσεων σε αυτό το στάδιο της παιδικής ηλικίας η Πίτερσον και η ομάδα της μελέτησαν δείγμα 140 παιδιών σε μια διαχρονική μελέτη. Ζητήθηκε από τα παιδιά να ανακαλέσουν στην μνήμη τους τις 3 παλαιότερες αναμνήσεις τους και να τις τοποθετήσουν χρονικά. Οι απαντήσεις στη συνέχεια διασταυρώθηκαν από τους γονείς που κλήθηκαν να επιβεβαιώσουν τα γεγονότα. Μετά την έλευση δύο ετών το δείγμα επανακλήθηκε να απαντήσει στην ίδια ερώτηση.
Αυτό που διαπιστώθηκε ήταν ότι τα μικρότερα παιδιά έδωσαν διαφορετικές απαντήσεις από τις αρχικές ενώ τα παιδιά ηλικίας άνω των 10 ετών δεν διαφοροποίησαν τις απαντήσεις τους. Η μνήμη δηλαδή φαίνεται να αποκρυσταλλώνεται στην ηλικία μετά τα 10 έτη.
Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός πως στην μεγαλύτερη πλειοψηφία τους τα παιδιά δεν είχαν μνήμες από τραυματικές εμπειρίες. Αντίθετα θυμούνταν περισσότερο καθημερινές σκηνές ή γεγονότα που τους έκαναν εντύπωση όπως για παράδειγμα την ανάπτυξη ενός λουλουδιού στο περβάζι του πεζοδρομίου ή το παιχνίδι στην αυλή του σπιτιού τους.
Άλλες μνήμες δείχνουν ότι τα παιδιά ήδη από μικρή ηλικία έχουν πολύπλοκη σκέψη οργανώνοντας σκανταλιές ή σκεπτόμενα τις συνέπειες. Το παράδειγμα παιδιού που θυμόταν τα σχέδια που οργάνωνε για να κρύψει το σκυλάκι που περιμάζεψε από το δρόμο ή η μνήμη ενός άλλου αγοριού που φοβισμένο έχοντας καταπιεί ένα τουβλάκι από λέγκο σιωπούσε φοβούμενο την αντίδραση των γονιών δείχνουν ξεκάθαρα πως οι ενθυμίσεις των παιδιών δεν σχετίζονται με το συγκινησιακό πεδίο.
Η ψυχολόγος - ερευνήτρια ελπίζει μελλοντικά να βρει τις απαντήσεις σε νέα ερωτήματα αναφορικά με το ποια κριτήρια καθορίζουν αν μια ανάμνηση "μένει" ή "αποχωρεί" αποθηκευόμενη για πάντα στο χρονοντούλαπο του υποσυνειδήτου, χάνοντας ένα μέρος της παιδικής μας ηλικίας.

πηγή:  http://thebest.gr/news/index/viewStory/69026#.Tq6dYA3jcGw.blogger

Φόρμα επικοινωνίας

Για οποιαδήποτε απορία μην διστάσετε να επικοινωνήσετε μαζί μας  μέσω της "φόρμας επικοινωνίας" ή με mail στη διεύθυνση tzileroglou_p@yahoo.gr

5 ερωτήσεις για τα κοχλιακά εμφυτεύματα

Τι μπορεί να κάνει ο γονιός στο σπίτι για να βοηθήσει παιδί με προβλήματα ακοής και 4 ακόμα απαντήσεις.

 

Γράφει η OMAΔΑ ΕΙΔΙΚΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ - ΒΑΡΗΚΟΙΑ (ΟΕΕ-Β) ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΛΟΓΟΠΕΔΙΚΩΝ - ΛΟΓΟΘΕΡΑΠΕΥΤΩΝ (Π.Σ.Λ.)

Από τη στιγμή που το παιδί θα φορέσει τα ακουστικά ή θα εμφυτευτεί θα αρχίσει αμέσως να μιλάει;

Ο βαθμός βαρηκοΐας σχετίζεται στενά με την ικανότητα ανάπτυξης του προφορικού λόγου. Υπάρχουν όμως και άλλοι παράγοντες (π.χ. ο χρόνος εμφάνισης του ακουστικού προβλήματος, η έγκαιρη διάγνωση, ο χρόνος τοποθέτησης βοηθήματος, η άμεση εκπαίδευση, πιθανές επιπρόσθετες διαταραχές, κοινωνικοοικονομικοί και ψυχοσυναισθηματικοί παράγοντες, η υποστήριξη από το περιβάλλον) που μπορούν να επηρεάσουν την ανάπτυξη και εξέλιξη του λόγου και της ομιλίας.
Μετά την τοποθέτηση των ακουστικών βαρηκοΐας ή του κοχλιακού εμφυτεύματος θεωρείται απαραίτητη μια συστηματική λογοθεραπευτική παρέμβαση. Η λογοθεραπεία έχει ως στόχο να βελτιώσει την ακουστική διάκριση και αντίληψη (διάκριση ήχων του περιβάλλοντος, φθόγγων, λέξεων και προτάσεων του προφορικού λόγου), την κατανόηση και παραγωγή του λόγου ώστε το παιδί να χρησιμοποιεί και να εκμεταλλεύεται με τον καλύτερο τρόπο τη νέα ακοή του. Οι στόχοι της θεραπείας διαφοροποιούνται ανάλογα με το βαθμό της βαρηκοΐας και την ιατρική αποκατάσταση που έχει επιλεγεί για το παιδί (ακουστικό βαρηκοΐας ή κοχλιακό εμφύτευμα). Σε κάθε περίπτωση όμως απαιτείται χρόνος εκπαίδευσης και συνεργασίας με ειδικούς τόσο του ίδιου του παιδιού όσο και της οικογένειάς του για την ανάπτυξη της επικοινωνίας του βαρήκοου παιδιού.

Η δυνατότητα πρόσβασης στο ακουστικό ερέθισμα, είτε με ακουστικά βαρηκοΐας είτε με κοχλιακό εμφύτευμα δεν συνεπάγεται την άμεση ανάπτυξη του προφορικού λόγου.

Η ανάπτυξη του προφορικού λόγου προϋποθέτει την ανάπτυξη της κατανόησης του λόγου. Ο χρόνος ανάπτυξης του εκφραστικού λόγου και της ομιλίας του παιδιού θα εξαρτηθεί από τη χρονολογική του ηλικία, την ακουστική του ηλικία, την εκπαίδευση που έχει δεχθεί πριν την ενίσχυση της ακοής του αλλά και το επίπεδο ανάπτυξης της κατανόησης του λόγου.

Το παιδί μου είναι 10 χρονών και φοράει ακουστικά από 3 ετών με ουδό ακοής στα 60-70 dΒ και στα δύο αφτιά. Μήπως θα ήταν προτιμότερο να του βάλουμε κοχλιακό εμφύτευμα ;

Σε ένα παιδί με ουδό ακοής στα 60-70dB μπορούμε να ενισχύσουμε την ακοή του αποτελεσματικά με τα κατάλληλα ακουστικά βαρηκοΐας. Ο στόχος θα πρέπει να είναι να βρεθούνε τα καταλληλότερα ακουστικά βαρηκοΐας και να ρυθμιστούν σωστά, ούτως ώστε το παιδί να δέχεται το μεγαλύτερο δυνατό όφελος από τα ακουστικά και να ανταποκρίνεται ικανοποιητικά σε όλες τις συχνότητες. Με μία βαρηκοΐα τέτοιου βαθμού και τα κατάλληλα ακουστικά ένα παιδί μπορεί να λειτουργήσει ικανοποιητικά. Ικανοποιητική λειτουργία θεωρείται να μπορεί να ανταποκριθεί μόνο μέσω του ακουστικού ερεθίσματος (χωρίς βοήθεια από χειλεοανάγνωση ή άλλο οπτικό ερέθισμα) σε ομιλία που παρουσιάζεται σε ήσυχο περιβάλλον, με φυσιολογική ταχύτητα και ένταση φωνής, σε ποσοστό πάνω από 70%. Σίγουρα, θα υπάρχουν πάντα κάποιοι ήχοι τους οποίους δεν θα μπορεί να ακούει καλά ή θα υπάρχουν ακουστικές συνθήκες (π.χ. σε θόρυβο) στις οποίες θα δυσκολεύεται να ανταποκριθεί.

Στην ηλικία που είναι, προκειμένου να ληφθεί η όποια απόφαση ή να απορριφθεί η όποια εναλλακτική λύση, θα ήταν σκόπιμο :
Α. να έχει προηγηθεί πρόσφατη αξιολόγηση ακουολογική από ΩΡΛ.
Β. να προηγηθεί αξιολόγηση δεξιοτήτων ακρόασης λόγου από λογοθεραπευτή.
Γ. να συμμετέχει στην όποια απόφαση και το ίδιο το παιδί εφόσον είναι σε θέση.

Πώς πρέπει να μιλάνε οι γονείς, η οικογένεια και οι εκπαιδευτικοί σε ένα παιδί που έχει εμφύτευμα ή ακουστικά βαρηκοΐας;

O λόγος που θα πρέπει να απευθύνουμε στο παιδί θα πρέπει κατ' αρχάς να είναι κατανοητός από το παιδί και συνεπώς το γλωσσικό επίπεδο του λόγου μας πρέπει να καθορίζεται με βάση το κεκτημένο γλωσσικό επίπεδο του βαρήκοου/κωφού παιδιού. Όταν απευθύνουμε τον προφορικό λόγο, είναι φυσικό να χρησιμοποιούμε κάποιες χειρονομίες καθώς και τη γλώσσα του σώματος η οποία βοηθά και συμπληρώνει το νόημα. Επίσης, είναι θεμιτό να δίνουμε χρώμα στη φωνή μας διότι η πλούσια προσωδία της ομιλίας υποβοηθά την κατανόηση και τη γλωσσική επεξεργασία (π.χ. σύνταξη) σε όλα τα επίπεδα (λεκτικό, φραστικό, αφηγηματικό). Πολλές φορές όμως, η συνεννόησή μας σε ανοιχτό διάλογο, θα είναι δύσκολη καθώς η ομιλία των παιδιών δεν θα είναι αρχικά καταληπτή. Τότε πρέπει οι γονείς αλλά και οι εκπαιδευτικοί να δίνουμε επιλογές στα παιδιά (αυτό ή το άλλο;) ή ευκαιρίες για να απαντήσει 'ναι/ όχι' σε μία επιλογή. Ρωτάμε, περιμένουμε απάντηση, ενθαρρύνουμε και τη δήξη αν χρειαστεί (να δείξει το παιδί με το δάκτυλό του τι είναι αυτό που επιθυμεί). Έτσι, παροτρύνουμε το διάλογο με το παιδί από πολύ νωρίς, καθώς και τη γενικότερη δυνατότητα συνδιαλλαγής και ενεργής συμμετοχής από την πλευρά του στα καθημερινά δρώμενα.
Όσο για το μάθημα στο σχολείο, οι εκπαιδευτικοί θα πρέπει να συνοδεύουν τον προφορικό τους λόγο με πολλά οπτικά μέσα (εικόνες, φωτογραφίες, κτλ) και γραπτές οδηγίες. Τα παιδιά με κοχλιακό εμφύτευμα ακούνε, συνεπώς δεν είναι απαραίτητο να έχουν συνεχή πρόσβαση στο πρόσωπό μας. Επιλέγουμε την κατάλληλη θέση μέσα στην τάξη. Τους μιλούμε με φυσικό και αβίαστο τρόπο, ούτε δυνατά ούτε σιγανά. Τα παιδιά με ακουστικά βαρηκοΐας και σοβαρή ακουστική απώλεια χρειάζονται να έχουν την οπτική πρόσβαση όταν μιλούμε για να κάνουν χειλεοανάγνωση. Ας μείνουμε σε κοντινή απόσταση.

Το σημαντικό με τα παιδιά που έχουν ακουστική απώλεια είναι να μη σταματάμε να δίνουμε πλούσια γλωσσικά ερεθίσματα σε οποιοδήποτε περιβάλλον και αν βρισκόμαστε (παιδική χαρά, ψώνια, σπίτι, κτλ). Σχολιάζουμε τα πάντα λεκτικά και ζητούμε τη συμμετοχή του παιδιού σε κάθε μας επικοινωνία. Να μην ξεχνάμε ότι ο λόγος του παιδιού εξελίσσεται. Γι αυτό πρέπει να αλλάζουμε συνεχώς το γλωσσικό επίπεδο του λόγου που του απευθύνουμε, εισάγοντας πιο σύνθετες ή ασυνήθιστες λέξεις, πιο μεγάλες προτάσεις, πιο περίπλοκο νόημα. Ο λογοπεδικός είναι το κατάλληλο πρόσωπο για να μας υποδείξει ό,τι χρειαστεί στον τομέα αυτό.

Σε ποιο σχολείο πρέπει να φοιτήσει το βαρήκοο παιδί;

Το πιο κατάλληλο πλαίσιο για παιδιά με ειδικές ανάγκες είναι αυτό που δημιουργεί το «λιγότερο περιοριστικό περιβάλλον», δηλαδή, πληροί τις προϋποθέσεις για να προχωρήσει ο βαρήκοος/κωφός μαθητής στην εκπαίδευση, στην επαγγελματική του αποκατάσταση και στην ανεξάρτητη διαβίωση. Ένα εκπαιδευτικό πλαίσιο θεωρείται κατάλληλο όταν το παιδί μπορεί να συμμετέχει και να παρακολουθεί μέσα στην τάξη, μπορεί να ανταποκρίνεται στις εντολές και ερωτήσεις των εκπαιδευτικών, μπορεί να νιώθει καλά στο σχολικό περιβάλλον ώστε να δημιουργήσει κοινωνικές επαφές με τους συνομηλίκους του και τέλος, μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του σχολείου δίχως να έχει κενά.

Η επιλογή λοιπόν του σχολικού πλαισίου για τα παιδιά με ακουστικά βαρηκοΐας και κοχλιακά εμφυτεύματα είναι μια σημαντική διαδικασία. Θα πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη πολλοί παράγοντες, όπως το νοητικό δυναμικό, ο βαθμός βαρηκοΐας, ο τρόπος επικοινωνίας του παιδιού (προφορικός λόγος, νοηματική), το γλωσσικό του επίπεδο κ.α.

Έτσι, τα παιδιά μπορεί να κατευθυνθούν είτε σε γενικά είτε σε ειδικά σχολεία για βαρήκοα και κωφά παιδιά. Εάν το παιδί έχει αναπτύξει προφορικό λόγο ίσως να είναι ικανό να παρακολουθήσει το γενικό σχολείο με τις απαραίτητες οδηγίες και συμβουλές προς τον εκπαιδευτικό π.χ. το παιδί να κάθεται κοντά στον δάσκαλο. Επίσης, μέσα στο πλαίσιο της γενικής εκπαίδευσης μπορεί να λάβει ειδική στήριξη για κάποιες ώρες ανά εβδομάδα, είτε παρακολουθώντας το Τμήμα Ένταξης είτε έχοντας «παράλληλη στήριξη» από δάσκαλο κωφών μέσα στη γενική τάξη.
Εάν δεν έχει επαρκή προφορικό λόγο, τότε είναι προτιμότερο να παρακολουθήσει το ειδικό σχολείο για να ενισχυθεί και η νοηματική του γλώσσα. Υπάρχουν όμως περιπτώσεις όπου το παιδί παρακολουθεί το ειδικό Δημοτικό σχολείο και στη συνέχεια μεταπηδά στο Γυμνάσιο του κανονικού σχολείου.

Οι ειδικοί εξειδικευμένοι θεραπευτές και παιδαγωγοί που ασχολούνται και γνωρίζουν το παιδί και τις ιδιαιτερότητες του είναι αυτοί που μπορούν να σας συμβουλεύσουν κατάλληλα.

Τι μπορώ να κάνω εγώ (γονιός) στο σπίτι; Τι πρέπει να προσέχω στο περιβάλλον του παιδιού για να το βοηθήσω;

Είναι αποδεδειγμένο από πολλές έρευνες ότι η συμμετοχή των ανθρώπων που βρίσκονται στο περιβάλλον του παιδιού σε καθημερινές συνθήκες είναι εξαιρετικά σημαντική αν όχι καθοριστική για την ανάπτυξη των ακουστικών και γλωσσικών ικανοτήτων του. Οι γονείς θα βοηθήσουν το παιδί τους εφαρμόζοντας τις ασκήσεις και τις δραστηριότητες που τους δίνονται από το λογοθεραπευτή και τον ειδικό παιδαγωγό που συνεργάζονται μαζί τους. Η εκπαίδευση της ακοής και του λόγου απαρτίζεται από βραχυπροθέσμους και μακροπροθέσμους στόχους. Κάθε μέρα γίνεται ένα μικρό βήμα προς την ολοκλήρωση τους.

Γενικές αρχές και οδηγίες που θα μπορούσαν να δοθούν πέρα από τις συγκεκριμένες που απαιτεί το εξατομικευμένο πρόγραμμα κάθε παιδιού είναι:

• Να αντιδρούν οι γονείς στους ήχους του σπιτιού και του περιβάλλοντος μαζί με το παιδί τους
• Να παίζουν με παιχνίδια που παράγουν ήχους
• Να εκπαιδεύουν το παιδί στην αναγνώριση ήχων πχ. η βρύση , το κουδούνι, το τηλέφωνο κ.α.
• Να μιλούν αργά με απλές προτάσεις
• Να δίνουν απλές εντολές
• Να ενισχύουν τον καθημερινό λόγο με απλά νοήματα
• Να σχολιάζουν με απλό λόγο αυτό που κάνει το παιδί
• Να επαναλαμβάνουν σωστά και καθαρά αυτό που λέει το παιδί

Μέλη της ομάδας:
Αρετή Οκαλίδου (λογοπεδικός)
Μαριάνα Κιτσώνα (λογοπεδικός)
Μαρινέλλα Τσουκαλά (λογοπεδικός)
Σταματία Γκούντα (λογοπεδικός)
Στέλλα Σαντζακλή (λογοπεδικός)
Φλώρα Αναγνώστου (λογοπεδικός)
Θωμάς Νικολόπουλος (Ωτορινολαρυγγολόγος).

Τest: Αντιδράτε σωστά στα καπρίτσια του;

Από: Νινέττα Φαφούτη

Δεν τακτοποιεί το δωμάτιό του, απαιτεί συνεχώς δώρα, αρνείται να φάει. Στο τέλος, εκνευριζόμαστε. Κι όμως, πολλά εξαρτώνται από τις δικές μας αντιδράσεις. Απαντήστε στις ερωτήσεις του τεστ, για να μάθετε εάν αντιδράτε σωστά.
Δεν έχει σημασία εάν είναι 18 μηνών ή 4 ετών. Όταν έρθει η ώρα για καπρίτσια, το μικρό γίνεται αγνώριστο. Εσείς βιάζεστε, αλλά εκείνο δεν ακούει τίποτα και επιμένει να κάνει του κεφαλιού του. Σας φέρνει σε δύσκολη θέση μπροστά στους άλλους με αδιάκοπες ιδιοτροπίες. Κι εσείς νιώθετε ότι η υπομονή σας έχει φτάσει στα όριά της. Απαντήστε στις ερωτήσεις του τεστ και διαβάστε τις συμβουλές της ειδικού. Θα δείτε ότι αλλάζοντας στρατηγική, όχι μόνο θα αντιμετωπίσετε αποτελεσματικά τα πείσματά του, αλλά θα θέσετε και τις βάσεις μιας σωστής αγωγής.

1. Ζητάτε από το μικρό να μαζέψει τα παιγνίδια του. Εκείνο αρνείται. Του το ζητάτε άλλη μια φορά υπομονετικά κι εκείνο αντιδράει άσχημα ουρλιάζοντας. Εσείς…
α. Του δίνετε ένα χρονικό περιθώριο εντός του οποίου τα παιγνίδια πρέπει να έχουν μαζευτεί.
β. Δεν επιμένετε. Είναι μια από εκείνες τις μέρες που τα νεύρα σας έχουν δοκιμαστεί ήδη αρκετά.
γ. Ουρλιάζετε κι εσείς με τη σειρά σας.
δ. Το τιμωρείτε, τραβώντας το μακριά από τα παιγνίδια του.
ε. Βάζετε εσείς στο μπαούλο των παιγνιδιών ένα αυτοκινητάκι και ένα κύβο, παρακινώντας το να κάνει το ίδιο.

2. Έχετε ραντεβού με τον παιδίατρο και έχετε ήδη αργήσει δέκα λεπτά. Το μικρό επιμένει να κουμπώσει μόνο του το πανωφόρι του. Εσείς…
α. Σπρώχνετε απότομα τα χεράκια του από τα κουμπιά. Δεν είναι ώρα για πειραματισμούς.
β. Δείχνετε συγκαταβατικότητα. Τώρα ξέρετε ότι θα αργήσετε τουλάχιστον είκοσι λεπτά, αλλά το προτιμάτε από το να υποστείτε την οργή του.
γ. Του αποσπάτε την προσοχή λέγοντάς του μια ιστοριούλα και στο μεταξύ το κουμπώνετε.
δ. Το απειλείτε ότι αν αργήσει λίγο ακόμη δεν θα ξαναδεί την αγαπημένη του εκπομπή.

3. Είναι η τρίτη νύχτα στη σειρά που έρχεται στο κρεβάτι σας. Εσείς…
α. Το στέλνετε αποφασιστικά στο δωμάτιό του. Είναι μια κακιά συνήθεια που δεν θέλετε να την καλλιεργήσετε.
β. Του λέτε να γυρίσει στο δωμάτιό του. Αλλά όταν εκείνο ξαναγυρίζει στο κρεβάτι σας κλαίγοντας, του επιτρέπετε να μείνει.
γ. Πηγαίνετε μαζί του στο δωμάτιό του, το πείθετε να ξαπλώσει στο κρεβάτι του και μένετε μαζί του μέχρι να ησυχάσει.
δ. Του λέτε ότι μπορεί να μείνει, αλλά μόνο για λίγο.

4. Εδώ και λίγο καιρό, όποτε του ζητάτε κάτι, κλαψουρίζει. Εσείς…
α. Το αγνοείτε κάνοντας ότι δεν το ακούτε.
β. Χάνετε την υπομονή σας και του λέτε να σταματήσει το κλαψούρισμα, γιατί δεν κάνει και τίποτε άλλο.
γ. Του ξεκαθαρίζετε ότι θα το συζητήσετε μόνο όταν σταματήσει το κλαψούρισμα και αρχίσει να μιλά όπως πρέπει.

5. Το παιδί σας σπρώχνει το φίλο του και του παίρνει το αυτοκινητάκι με το οποίο παίζουν. Εσείς…
α. Επεμβαίνετε όταν δεν τα βρουν μεταξύ τους, παίρνετε το αυτοκινητάκι και το δίνετε στο άλλο παιδί, γιατί δεν θέλετε το παιδί σας να τα θέλει όλα δικά του.
β. Του δίνετε μια στον ποπό και του λέτε ότι πρέπει να μοιράζεται τα πράγματά του.
γ. Του λέτε ότι πρέπει να ζητήσει συγνώμη και το προειδοποιείτε ότι εάν δεν μάθει να μοιράζεται τα παιγνίδια του, θα τα πάρετε και θα τα φυλάξετε.

6. Το μικρό θύμωσε γιατί δεν του φτιάξατε  μακαρόνια που είναι  το αγαπημένο του φαγητό ούτε τα βάλατε στο πιάτο, εκείνο με τον Μίκυ. Διαμαρτύρεται, σπρώχνει το πιάτο, το αναποδογυρίζει πάνω στο τραπέζι και κουβαριάζεται στο πάτωμα με το κεφάλι μέσα στα γόνατα. Εσείς…
α. Του λέτε να πάει στο δωμάτιό του και να μην γυρίσει μέχρι να ηρεμήσει.
β. Το μαλώνετε και του λέτε ότι το φαγητό δεν είναι για πέταμα και δεν θα του δώσετε άλλο.
γ. Του λέτε ότι θα του μιλήσετε μόνο όταν ηρεμήσει. Το αφήνετε να βράζει στο ζουμί του και ασχολείστε με τις δουλειές σας.

7. Όταν πηγαίνετε για ψώνια απαιτεί πάντα ένα καινούργιο παιγνιδάκι. Εσείς…
α. Του λέτε ότι αποκλείεται. Έχει ήδη πολλά, ενώ υπάρχουν φτωχά παιδάκια που δεν έχουν ούτε να φάνε.
β. Του λέτε αυστηρά να το ξαναβάλει αμέσως πίσω, γιατί δεν μπορείτε να πετάτε λεφτά για παιγνίδια.
γ. Υποχωρείτε γιατί αντιλαμβάνεστε ότι σας κοιτάζουν όλοι και σκέφτεστε ότι στο σπίτι θα του τα ψάλλετε.
δ. Έχετε κάνει συμφωνία μαζί του πριν φύγετε από το σπίτι ότι μπορεί να ζητήσει μόνο ένα περιοδικό ή μια γκοφρέτα με δώρο-έκπληξη. Και του θυμίζετε ότι πρέπει να τηρήσει τη συμφωνία.

Ας σχολιάσουμε τις απαντήσεις σας...

1ο καπρίτσιο
α. Δώστε του λίγο χρόνο για να τελειώσει το παιγνίδι του. Μην του συμπεριφέρεστε σαν να ήταν στρατιωτάκι που πετάγεται σαν ελατήριο στην πρώτη σας εντολή. Ούτε βέβαια να το αφήνετε επ’ άπειρον να παίζει. Θυμηθείτε ότι το μικρό παιδί δεν μπορεί να εκτιμήσει το χρόνο.
β. Με αυτό τον τρόπο, απλώς παρατείνετε το πρόβλημα. Καλύτερα να το βοηθήσετε να μάθει από νωρίς (ξεκινώντας από τα δυο - τρία του χρόνια) κάθε φορά να τακτοποιεί τα παιγνίδια του, στη αρχή τουλάχιστον  με τη βοήθεια σας.
γ. Όταν χάνετε την ηρεμία σας και φωνάζετε  απλώς ξεκινάτε έναν άσκοπο και κουραστικό αγώνα. Δεν επιβάλλεστε με τη φωνή αντίθετα μπορεί να το κάνετε να πεισμώσει περισσότερο.
δ. Εάν το τραβήξετε απότομα  από τα παιγνίδια του δεν πετυχαίνετε το στόχο. Το παιχνίδι τέλειωσε βίαια αλλά δεν θα μπορέσει να τακτοποιήσει τα παιχνίδια του. 
ε. Είναι ο πιο σωστός δρόμος. Βοηθώντας το, του δίνετε να καταλάβει ότι η τακτοποίηση δεν είναι τιμωρία ούτε επιβολή, είναι απλώς μια υποχρέωση που πρέπει να εκπληρωθεί.

2ο καπρίτσιο
α. Δεν είναι καπρίτσιο. Το παιδί δεν έχει τους δικούς μας ρυθμούς και δεν τους καταλαβαίνει. Η επιθυμία του να δοκιμάζει νέα πράγματα δεν είναι μόνο φυσιολογική, είναι θεμιτή.
β. Η απαραίτητη συγκατάβαση που δείχνετε επειδή  δεν αντέχετε το θυμό του γίνεται αντιληπτή από το παιδί που αισθάνεται ότι καταφέρνει να περνά τα θέλω του. Δυστυχώς με αυτό τον τρόπο φαίνεται ότι αδυνατείτε να περάσετε το μήνυμα σας  στο παιδί.
γ. Όταν βιάζεστε και πρέπει να κάνετε κάποια δουλειά, ο πιο ανώδυνος και συνάμα απλός τρόπος είναι αυτός. Κυρίως με τα πιο μικρά,  η απόσπαση της προσοχής σε κάτι άλλο φαίνεται συχνά η  αποτελεσματικότερη λύση.
δ. Μια τέτοιου είδους απειλή δεν έχει κανένα νόημα. Το μικρό δεν θεωρεί κακό αυτό που κάνει, δεν κάνει πείσματα. Αντιθέτως, πιστεύει ότι κάνει κάτι καλό.

3ο καπρίτσιο
α. Καλό είναι να κοιμάται στο δωμάτιό του, αλλά ένα φοβισμένο πιτσιρίκι δύσκολα θα δεχτεί να γυρίσει μόνο του στο κρεβατάκι του. Θα μείνει εκεί και θα κλαίει.
β. Το μήνυμα είναι αντιφατικό και μειώνει την αξιοπιστία και το κύρος σας. Μπορεί να ενδώσετε λόγω κούρασης, αλλά φροντίστε να γίνεται σπάνια.
γ. Είναι αναμφισβήτητα η ιδανική λύση. Το μικρό ησυχάζει με την παρουσία σας και ξανακοιμάται στο κρεβατάκι του. Θα σας κοστίσει λίγη ώρα ύπνου, αλλά το παιδί θα νιώσει ασφαλές και το πρόβλημα θα λυθεί πολύ πιο γρήγορα.
δ. Σε αυτή την περίπτωση, το μικρό μπορεί να σας εξηγήσει το πρόβλημά του, εάν φοβάται, εάν νιώθει άσχημα ή εάν είδε κάποιο κακό όνειρο. Αφού ηρεμήσει θα του εξηγήσετε ότι δεν μπορείτε να μείνετε όλοι μαζί στο ίδιο κρεβάτι μέχρι το πρωί και θα το πάρετε στο δωμάτιό του.

4ο καπρίτσιο
α. Αγνοώντας το απλά χωρίς να του εξηγείτε , δεν το βοηθάτε να καταλάβει ότι δεν είναι αυτός ο σωστός τρόπος να ζητάει κάτι.. Είναι χαρακτηριστικό των παιδιών, όταν θέλουν κάτι πολύ, να το ζητούν συνεχώς.
β. Είναι η κλασική αντίδραση της εξαντλημένης μαμάς. Καλύτερα, όμως, να αποδραματοποιήστε την κατάσταση και να το ρωτήσετε γιατί μιλάει έτσι, αφού δεν υπάρχει λόγος.
γ. Είναι η καλύτερη μέθοδος για να σταματήσει τη συνήθεια να κλαψουρίζει, όταν θέλει να πετύχει κάτι. Θα καταλάβει ότι, εάν συνεχίσει έτσι, δεν θα περάσει ποτέ το δικό του.

5ο καπρίτσιο
α. Είναι σωστή αντίδραση σε γενικές γραμμές , ωστόσο είναι απαραίτητο να πείτε στο παιδί σας ότι ο φίλος του ήθελε να παίξει λίγο με το παιχνιδάκι του και θα του το επιστρέψει  και απευθυνόμενη και στο άλλο παιδάκι πείτε του να παίξει λίγο με το συγκεκριμένο παιχνίδι και να το επιστρέψει. Είναι σημαντικό  το παιδί σταδιακά να καταλάβει ότι πρέπει να μάθει να μοιράζεται τα παιχνίδια του και να τα δανείζει στο φίλο του για να παίξουν. Στη συνέχεια εξηγήστε του ότι και το άλλο παιδάκι έχει δικαίωμα να παίξει.
β. Ένα χτύπημα τον ποπό με ή χωρίς εξηγήσεις δεν γίνεται αντιληπτό από το μικρό, δεν έχει καμιά εκπαιδευτική αξία , αντίθετα του περνάτε το νόμο του ισχυρού και επομένως πρέπει να αποφεύγεται.
γ. Το να μάθει να ζητά συγνώμη,  ιδίως εάν είναι τριών-τεσσάρων ετών, είναι σημαντικό,. Ωστόσο, το να του πάρετε το παιγνίδι είναι λάθος. Έτσι τιμωρείτε και το άλλο παιδάκι που δεν φταίει σε τίποτα.

6ο καπρίτσιο
α. Εάν το παιδί είναι πολύ μικρό (κάτω από τρία) δεν έχει νόημα να το στείλετε στο δωμάτιό του για τιμωρία. Δεν θα το καταλάβει. Εάν είναι μεγαλύτερο, συνειδητοποιήστε ότι του συμπεριφέρεστε σαν να ήταν πολύ μεγάλο. Είναι μια υπερβολική αντίδραση εκ μέρους σας.
β. Πρώτα από όλα πρέπει να του ξεκαθαρίστε με σταθερότητα και αποφασιστικότητα ότι αυτό είναι το φαγητό της οικογένειας για τη συγκεκριμένη μέρα. .. Εξηγήστε του ότι έχει δικαίωμα να προτιμάει ένα φαγητό και ότι προσπαθείτε να φτιάχνετε αυτά που του αρέσουν  αλλά πρέπει να δοκιμάζει και άλλες γεύσεις. Προτρέψτε το να καθαρίσετε μαζί.
γ. Και σε αυτή την περίπτωση, το μικρό δεν θα καταλάβει τι κακό έκανε αν δεν του εξηγήσετε με σαφή τρόπο.

7ο καπρίτσιο
α. Δεν θα μεταπείσετε ένα παιδί που δεν έχει κλείσει τα πέντε μιλώντας του για τη φτώχεια. Δεν ξέρει περί τίνος πρόκειται και επομένως δεν θα ακούσει.
β. Και η έννοια των χρημάτων είναι αφηρημένη και απέχει πολύ ακόμη από τα βιώματά του. Για εκείνο ένα ή χίλια ευρώ είναι ένα και το αυτό.
γ. Η ενδοτικότητα κρύβει κινδύνους. Στις δύσκολες στιγμές είναι σημαντικό να διατηρείτε την ηρεμία σας και να έχετε αποφασιστική στάση όταν του εξηγείτε τι μπορείτε να του αγοράσετε. 
δ. Είναι αναμφίβολα η καλύτερη λύση. Εάν το μικρό είναι προετοιμασμένο, εάν έχει δεσμευτεί (τα μικρά λατρεύουν τις συμφωνίες), θα του είναι πιο εύκολο να συμπεριφερθεί όπως θέλετε.

 Με την συνεργασία της κας Αλεξάνδρας Καππάτου (Ψυχολόγος – Παιδοψυχολόγος-συγγραφέας) www.akappatou.gr

imommy