Όλοι
μας, σαν παιδιά, πήραμε το μήνυμα από το οικογενειακό και κοινωνικό μας
περιβάλλον οτι δεν είμαστε εντάξει έτσι όπως είμαστε. Το μήνυμα αυτό,
το λαμβάναμε είτε λεκτικά είτε ενεργειακά με διαφορετικούς τρόπους.
Κάποιους από εμάς μας αμέλησαν, μας παράτησαν ή μας έκαναν να
αισθανθούμε ανεπιθύμητοι.
Άλλους μας κριτίκαραν, μας έθεσαν
υψηλούς στόχους με αντάλλαγμα την αγάπη και μας χειραγώγησαν. Άλλους
πάλι, μας έπνιξαν κυριολεκτικά με την υπερπροστασία, στερώντας μας τη
δυνατότητα να κάνουμε λάθη και να μάθουμε από αυτά.
Οι γονείς μας,
θεωρούσαν οτι μας εκπαίδευαν με αγάπη και εν μέρει είναι αλήθεια, αλλά
αυτή η αγάπη βασιζόταν σε εναν απλό κανόνα : «Σε αγαπάω, αν…». Όποια και
να ήταν η κατάσταση στην οικογένεια μας, όλοι πιστεύαμε ότι έπρεπε να
φερόμαστε με ενα συγκεκριμένο τρόπο κ έτσι υιοθετήσαμε έναν ρόλο, για να
μας αγαπάνε και να ανήκουμε στο οικογενειακό σύστημα.
Εμείς, λόγω
της βαθιάς μας ανάγκης να είμαστε συνδεδεμένοι με την οικογένεια μας,
είπαμε «ναι» σε αυτόν τον ρόλο. Αποκοπήκαμε από την ουσία μας, αφού αυτή
δεν ταίριαζε με την οικογένεια μας, και πήραμε βαθιές αποφάσεις.
Κάποιοι
μεγαλώσαμε γρήγορα, γίναμε υπερβολικαά υπεύθυνοι και θέσαμε πολύ ψηλούς
στόχους, που για να τους πετύχουμε περιορίσαμε τις φυσικές, παιδικές
μας ανάγκες για παιχνίδι και χαρά. Άλλοι γίναμε υποχωρητικοί,
συμβιβαστικοί, λέγοντας πάντα «ναι», χωρίς απαραίτητα να το εννοούμε.
Κάποιοι
ταυτιστήκαμε με έναν αρνητικό ροόλο, γίναμε τα μαύρα πρόβατα της
οικογένειας, οι επαναστάτες. Λέγοντας πάντα «όχι», εγκλωβιστήκαμε μέσα
σε αυτόν το ρόλο και ζούμε τη ζωή μέσα σε μια αναίτια αντίδραση. Άλλοι
πάλι, αποσυρθήκαμε σε ενα ρομαντικό, ευφάνταστο κόσμο και γίναμε απόντες
από την ίδια μας τη ζωή. Τέλος, κάποιοι ταυτιστήκαμε με τους ρόλους των
γονιών μας και γίναμε επικριτικοί ή κατηγορηματικοί απέναντι στα ίδια
τα παιδιά μας.
Παρότι
υιοθετήσαμε αυτούς τους ρόλους με επιτυχία, αναγκαστήκαμε να αποκοπούμε
απο τον εαυτό μας. Και αυτή η αποκοπή δεν έγινε χωρίς πόνο. Βαθιά μέσα
μας, το εσωτερικό μας παιδί πληγώθηκε πολύ από αυτή την «εκπαίδευση»,
κυρίως γιατί δε μας δέχτηκαν και δεν μας αγάπησαν για αυτό που είμαστε.
Και
το αποτέλεσμα? Οι ερωτικές μας ιστορίες και οι στενές φιλίες μας
γίνονται πολύπλοκες και συχνά πιο δύσκολες, όταν ερχόμαστε πιο κοντά με
τους άλλους.
Η οικεοιότητα φέρνει στην επιφάνεια βαθιά κρυμμένες
πληγές μέσα μας και δεν είναι σπάνιο να σαμποτάρουμε εμείς οι ίδιοι τις
σχέσεις μας, επαναλαμβάνοντας παλιές συνήθειες κατηγορίας, απαίτησης,
απομόνωσης, κρυμμένων προσδοκιών, συμβιβασμού ή χειρισμού…
Νομίζουμε
ότι ξέρουμε ν αγαπάμε και κατηγορούμε τους άλλους για όσα μας
συμβαίνουν… Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι ο τρόπος που βλέπουμε τον εαυτό
μας και τους άλλους εξαρτάται από το πώς μάθαμε την αγάπη όταν είμαστε
παιδια.
Το τώρα μας, έχει άμεση σχέση με το πριν κ φυσικά με το μετά.
Μπορεί να είμαστε επαγγελματικά επιτυχημένοι, αλλά υπάρχει και το
ενδεχόμενο να μην προχωρήσουμε επαγγελματικά εξαιτίας του φόβου μας να
ριψοκινδυνεύσουμε σε συναγωνιστικές καταστάσεις όπου υπάρχει ο κίνδυνος
της αποτυχίας.
Ερχόμαστε πολύ κοντά συναισθηματικά με κάποιον,
στην ουσία όμως δεν μπορούμε να σταθεροποιήσουμε αυτή την επαφή, γιατί
δεν υπάρχει η σωστή εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Εύκολα πληγωνόμαστε,
νιώθουμε άδειοι κ συχνά αδικημένοι ( πάντα οι άλλοι φταίνε).
Εν
κατακλείδει, ποτέ δεν είναι αργά εάν κ εφόσον το θέλουμε αλλά κυρίως αν
έχουμε καταλάβει την αδυναμία επαφής κ συναναστροφής με τον κοινωνικό,
επαγγελματικο κ συναισθηματικό μας περίγυρο να βελτιωθούμε. Πρωτίστως
για εμάς τους ίδιους.
Η αλλαγή πάντα φέρνει τη μεταμόρφωση κ η δεύτερη με τη σειρά της τη βεβαιότητα ότι καταφέραμε εκείνο που θέλουμε.
Να αγαπήσουμε εμάς !
Μην ξεχνάμε Ποτέ ότι:
” Όποιος έχει μέσα του ένα γιατί, μπορεί ν΄αντέξει το κάθε πώς ….” ΝΙΤΣΕ
Σοφία Ασλαματζίδου
