Σάββατο 23 Μαρτίου 2013

“Μαμά φοβάμαι, μα φοβάμαι να στο πω…”


ΠΗΓΗ:www.unitedreporters.gr
Γράφει η Κατερίνα Τζαβάρα
«…Δεν θέλω να ξαναπάω στο σχολείο. Τουλάχιστον όχι μόνος μου. Αν μπορούσες να έρχεσαι εσύ ή ο μπαμπάς μαζί μου… αλλά πώς να στο ζητήσω; Είμαι μεγάλος πια κι εσείς φεύγετε τρέχοντας το πρωί στις δουλειές σας. Ακόμη κι εκείνο το πρωινό φιλί που τόσο με ενοχλούσε παλιότερα, τώρα μου λείπει. Τουλάχιστον ήταν μια συντροφιά.
Δεν θέλω να πέσω πάνω  «τους» πάλι, θα με περιμένουν στη στροφή, πίσω απ’ το κόκκινο παγκάκι και θα με στριμώξουν στον τοίχο, βρίζοντας και φτύνοντας. Τους σιχαίνομαι! Νομίζουν ότι είναι μάγκες και σπουδαίοι, επειδή βρήκαν τρόπο να μας φοβερίζουν εμάς τους μικρότερους και να μας παίρνουν το χαρτζιλίκι, αλλά κατά βάθος είναι γελοίοι μ’ αυτό το ντύσιμο και τις αλυσίδες  παντού.  Τους σιχαίνομαι, μα πιο πολύ τους φοβάμαι…
Φοβάμαι πως, αν καταλάβουν την αγάπη μου για τη Σάρα, θα γίνω ο περίγελος  του σχολείου και θα ξεσπάσουν επάνω της όλη την τρέλα τους. Αν μάθουν πως θέλω να γίνει το κορίτσι μου, θα την τρομοκρατήσουν κι αυτήν μαζί με εμένα και θα μας απειλήσουν ότι θα το μάθουν οι δικοί μας…  Κι εσύ, μαμά, δείχνεις να τους λυπάσαι κάθε φορά που τους συναντάμε στη γειτονιά. Πιο πολύ θυμώνεις με τους γονείς τους, παρά μαζί τους που κρατάνε το παιδί σου όμηρο στις τουαλέτες, για να φοβηθούν οι άλλοι και να «πέσει» το παραδάκι στα χέρια τους… μα δεν τα ξέρεις εσύ αυτά, εσύ δεν ξέρεις όλη την αλήθεια, μόνο τη μισή.
Δεν ξέρεις πόσο ντρέπομαι που δεν καταφέρνω να τα βγάλω πέρα μαζί τους, ούτε πως μένω νηστικός τις περισσότερες μέρες, γιατί μου παίρνουν το πρωινό μέσα από την τσάντα. Δεν ξέρεις πως δυο φορές που πήγα κάτι να σου πω το βράδυ πριν κοιμηθώ, με τρόμαξαν τόσο πολύ οι φωνές που σου έβαλε ο μπαμπάς , που θυμήθηκα τις δικές τους αγριοφωνάρες κι έσβησα γρήγορα το φως μην καταλάβει πως είμαι ξύπνιος ακόμη…
Είμαι ένας δειλός. Και στο σχολείο και στο σπίτι. Καλά να πάθω, ας  ήμουν πιο δυνατός να μη χρειάζομαι βοήθεια κάθε τρεις και λίγο. Όμως, δεν αντέχω άλλο εκεί μέσα, ούτε εγώ, ούτε κι οι φίλοι μου. Πώς να σου δώσω να το καταλάβεις, χωρίς να το μάθει ο Διευθυντής;
 Δεν  θέλω να γίνω  στόχος. Θέλω να γίνω αόρατος.
Φοβάμαι, μαμά. Μα πώς να στο πω…;»
Ο σχολικός εκφοβισμός μαστίζει σαν επιδημία στην Ελλάδα. Είμαστε ανάμεσα στις πρώτες χώρες της Ευρώπης (Πηγή:Dart Europe, Assosiation of european research libraries), όπου τα περιστατικά αυξάνονται κλιμακωτά και παράλληλα, γονείς και εκπαιδευτικοί σιωπούν είτε από άγνοια είτε από προκατάληψη. Το Κράτος δεν έχει υποστηρίξει ακόμη με συνέπεια και συνέχεια τις αρμόδιες υπηρεσίες, όπου δημιουργήθηκαν.
Η σιωπή είναι συνενοχή!

Κατερίνα Τζαβάρα είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας παιδικών βιβλίων, μεταπτυχιακή φοιτήτρια του ΤΕΦΑΑ ΑΠΘ στο πρόγραμμα Φυσική Δραστηριότητα και Ποιότητα Ζωής. Παραδίδει σεμινάρια για τη διδακτική της Παιδαγωγικής και αρθρογραφεί σε ηλεκτρονικά έντυπα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου